Het is u misschien nog niet opgevallen, want weinig mensen lezen vaste inleidingen boven stukjes. Maar de rubriek is van naam veranderd. Het cijfer ook. We hebben 563 dagen ‘in quarantaine’ gehaald. Nu is het klaar. Het leven begint ook weer verduveld gewoon te worden, dus dat komt goed uit. Ik zeg niet dat het allemaal voorbij is. Dat gedonder met de QR-code zal nog wel even doorgaan (ik heb er zelf nog steeds geen). En hopelijk blijft de ziekenhuizen een nieuwe piek bespaard. Maar we gaan een bijna-normale tijd in. Die voor mijzelf, ik vertelde het u gisteren al, wel grote veranderingen brengt. Ik stop met werken. Maar omdat ik nog even heb, tel ik hier met u af naar mijn laatste werkdag. En misschien kunnen we nuttige ervaringen uitwisselen (kom ik later op terug).

Nog 43 dagen vanaf nu. Als ik de teller tenminste goed heb ingesteld. De bedoeling is dat op 10 november mijn laatste stukje in de krant verschijnt. De dag dat ik 65 word.

Als ik dat zo opschrijf, klinkt het wel oud. Ik heb nooit moeite gehad met mijn leeftijd, maar als die plotseling onderdeel van het verhaal wordt, hakt-ie d’r toch even in. Mijn vader is 66 geworden, mijn moeder ook. Andere tijden, andere omstandigheden. Sommigen slepen zich naar hun pensioen, anderen wandelen opgewekt over de eindstreep. Mijn ouders hadden bepaald een zwaarder leven dan ik. Negen kinderen, veel warmte, maar ook veel zorgen. Ik zie mijn moeder nog aan de handwringer naast de halfautomatische wasmachine staan, mijn vader had in mijn jeugd twee banen. Als de kinderbijslag kwam, konden de schulden worden betaald. Ze rookten als ketters trouwens, ook geen ouderdom bevorderende gewoonte.

Toen mijn vader mijn leeftijd had, was-ie al een paar jaar gestopt met werken. Hij zat in een van de vele regelingen voor vervroegde uittreding die decennialang populair waren. Ook in mijn eigen omgeving gingen collega’s op hun 59ste met de VUT. Doodnormaal. Die huppelden de deur uit. Tot 2012 was de officiële AOW-leeftijd 65, maar nog begin deze eeuw lag de gemiddelde leeftijd dat mensen stopten met werken op 61 jaar. Enfin, ik ga zoals Drees het bedoeld had, op de ouderwetse 65ste. Het leven wordt anders, maar het houdt natuurlijk niet op. Daar wil ik het met u de komende weken over hebben.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl