Coaching is populairder dan ooit, constateert Coachfinder - een online platform dat coach en coachees koppelt - na uitgebreid onderzoek. Bijna een kwart van de Nederlanders bezoekt op dit moment een coach, of heeft die ooit bezocht. Mensen kloppen het vaakst aan bij een coach met vragen over de thema’s stress en burn-out (30 procent van de vragen), passend werk vinden (ook 30 procent) en het bewaren van de werk-privébalans (24 procent). Met succes: Ruim driekwart van de mensen die coaching heeft gevolgd, is positief over hun ervaringen.

Via een vraag- en aanbodforum stuitte hij op zijn coach. ,,Zij was bezig met haar opleiding en zocht iemand om daarvoor te coachen. Dat leek me een mooie ruil, zij kan door mij haar opleiding doen en ik word geholpen met mijn levensvragen. De gesprekken met haar voelden veel vertrouwder. Een sessie mocht uitlopen, en ik zag haar bij haar thuis en niet in een of ander kantoor.’’  

Van coaching waart een stereotype beeld rond dat niet al te positief is. Zo’n coach, dat is een licht zweverige, onuitstaanbaar positieve man of vrouw die je wel even vertelt hoe je je ingewikkelde leven uit de knoop kan krijgen. Hij of zij spuit vrij algemene wijsheden - ‘je moet meer in je kracht staan’ - en moedigt opgebrande mensen aan ‘zichzelf te vinden.’ 

Marianne heeft haar coachingstraject, dat een jaar duurde, echter heel anders ervaren. ,,Voor mij zou het ook niet werken als iemand heel zweverig doet. Met mijn coach had ik echt een klik - ik denk dat dat ook wel noodzakelijk is. Mijn coach zei ook niet, doe dit, of doe dat. Juist niet. Zij liet me wel stilstaan bij mijn leven en er echt over nadenken. Dan bleek het soms toch anders te zitten dan ik mezelf altijd had voorgehouden.’’

Haar privéleven speelde een grotere rol in de problemen dan Marianne altijd had gedacht. ,,Ik gaf mijn werk de schuld van alles. Ik kwam chagrijnig thuis en daarom was het niet gezellig, dacht ik. Maar ik stond niet stil bij alles wat moest van mezelf, omdat dat zo hoorde. In de weekenden moesten we bijvoorbeeld als gezin iets leuks doen, zondag naar het bos om een wandeling te maken, want dat deden gelukkige gezinnen. Maar vervolgens ging iedereen met tegenzin de deur uit. Dan werd het er niet gezelliger op.’’

De objectiviteit van de coach is volgens haar een groot pluspunt. ,,Als je iets met vrienden of familie bespreekt, dan werkt dat minder goed. Zij kennen jou, dus kijken gekleurd naar de kwestie. Je tegenspreken zullen ze niet snel doen. Een coach ziet alles van een afstandje en kan jou ook met een ander perspectief naar dingen laten kijken.’’ 

Ralf herkent dat voordeel. ,,Als je je probleem met een vriend of familielid deelt, springen ze te hulp met advies. ‘Heb je dit al geprobeerd’ of ‘Als ik jou was zou ik...’’’ Maar dat schiet niet echt op. ,,Als het zo simpel was, had ik dat toch al gedaan? Met een coach heb je dat niet. Die neemt de tijd om te doorgronden wat er speelt en jou te helpen er een oplossing voor te vinden.’’   

Deel van de oplossing voor Marianne was stoppen met ‘moeten'. ,,Ik wilde werken, een goede moeder zijn, achter mijn man staan die net zijn eigen bedrijf begon én ook nog helpen op school en vrijwilliger zijn bij de sportclub. Want als ik dat niet zou doen, deed niemand het en zouden de kinderen lijden, dacht ik.’’ Ze kreeg van haar coach de opdracht om dingen juist níet te doen. ,,Nee zeggen tegen dingen was echt moeilijk. Maar vaak bleek, als ik niet kon, dan worp iemand anders zich wel op. De wereld draait heus wel verder. Ik hoef niet alles op me te nemen en ik kan en mag tijd en ruimte voor mezelf innemen.’’ 

Ralf leerde met hulp van zijn coach zichzelf accepteren zoals hij is. ,,Ik ben homoseksueel, zo is het nu eenmaal. Ik wilde het vroeger nooit over relaties hebben, was bang dat mensen er wat van zouden vinden. Mijn coach heeft me daarbij geholpen door te vragen, hoe weet jij wat ze denken? En weten zij niet al dat je homo bent?’’ De buitenwereld bleek hem makkelijker te accepteren dan hij zichzelf. ,,Als ik me over mijn angsten heen zette, bleek het zo vaak enorm mee te vallen bij wat ik had verwacht. Wat heb ik mezelf toch aangepraat, dacht ik achteraf vaak.’’

Ook hij kreeg opdrachten. ,,Ik was teruggetrokken, stil. Ik verkeerde bijna in een soort zombie-achtige staat. Ik moest weer leren te laten zien wat ik voelde, of dat nu blijdschap was, boosheid of verdriet. Dus mijn coach heeft me bijvoorbeeld weleens heel hard laten schreeuwen.’’ De oefeningen wierpen hun vruchten af. ,,Ik durf me nu meer te uiten en mezelf meer centraal te zetten. Het bijvoorbeeld te laten weten als iets me niet lukt en ik hulp nodig heb. Ik heb nog wel de neiging om te piekeren, maar met de handvatten die mijn coach me gaf, lukt het me beter het te herkennen wanneer ik het doe en het te stoppen.’’ 

Beiden zouden het werken met een coach aanraden. Ralf: ,,Als je ergens mee zit, kan het het verschil maken. Maar ik moet erbij zeggen, je moet bereid zijn iets te willen veranderen en de opdrachten ook in de praktijk uit te voeren. Met alleen praten schiet je niets op.’’ Marianne: ,,Vanaf het eerste gesprek heeft het me zo geholpen. Ik kreeg daar het besef dat ik zelf iets kon doen aan mijn problemen. Het was niet makkelijk, maar het kon wel, en met haar hulp is het me ook gelukt. Echt, ik gun iedereen een coach.’’

Ben je een tikkeltje te perfectionistisch? Zo leer je dat af:

Lees de beste artikelen op het gebied van werk en carrière via onze wekelijkse nieuwsbrief!