Sinds de eerste coronamaatregelen in maart is het devies: thuiswerken waar het kan. Bijna drie maanden later zitten we nog steeds als het een beetje kan achter de computer in het thuiskantoor of aan de keukentafel met de laptop. En ook na september zullen we – althans, als het aan de Denktank Coronacrisis ligt – zoveel mogelijk van ons werk thuis blijven doen.

Groot voordeel van deze tijd is dat we door slimme technische middelen het contact met elkaar niet hoeven missen. Als deze crisis zich had afgespeeld vóór het internet waren de economische stilstand, de chaos en de vereenzaming helemaal niet te overzien geweest. Dan hadden we trouwens ook een stuk minder grappige foto’s en filmpjes met elkaar gedeeld via Whatsapp.

Dit wil uiteraard niet zeggen dat er geen nadelen zitten aan het gebruik van technologie om onze communicatie mogelijk te maken. Zo las ik deze week over het fenomeen ‘Zoom-moeheid’. Vergaderen via videodiensten als Zoom of Teams blijkt een stuk vermoeiender te zijn dan fysiek overleggen. Niet gek, want op Zoom let je niet alleen op wat er wordt verteld, maar hou je bijvoorbeeld ook voortdurend de chat in de gaten. Je raakt overdreven zelfbewust omdat je je eigen camerafeed in je beeld ziet staan. Wil je iets zeggen, dan is het zeer moeilijk om een moment te vinden om te interrumperen. Niet gek dus als je na een uur of drie digitaal vergaderen helemaal gesloopt bent.

Niet alleen het actieve vergaderen via Zoom is uitdagend, ook je aandacht erbij houden blijkt problematisch. Uit onderzoek blijkt dat meer dan een kwart van de digitale vergaderaars wel eens in slaap valt tijdens het zoomen. 65 procent is tijdens het zoomen ander werk aan het doen. Ongeveer de helft is aan het eten of eten aan het bereiden. Een kwart van de mensen speelt ondertussen wel eens een game. Bijna 10 procent is tijdens het videobellen aan het sporten.

Het is dus lastig om je aandacht bij het zoomen te houden en het is ook nog eens doodvermoeiend. Dit pleit ervoor om de Zoom-vergaderingen vooral niet langer te laten duren dan strikt noodzakelijk. Doe je het toch, vraag dan iedereen zijn camera aan te zetten zodat je zoveel mogelijk informatie visueel verwerkt. Ook is het handig om intensieve sessies niet direct achter elkaar te plannen, maar tussen de overleggen minstens een kwartier te pauzeren. Je zou zelfs kunnen overwegen om, indien mogelijk, een of twee van je werkdagen volledig Zoom-vrij te plannen zodat je andersoortig werk kunt doen met je hoofd. We zullen nog wel even vastzitten aan het noodzakelijke kwaad Zoom: tijd dus om het middel voor ons te laten werken in plaats van andersom. 

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020).

Beluister hier ook de afleveringen van de podcast Thuis met Thijs:

Dit zijn de tips van Thijs om een burn-out te voorkomen: