Rinia van Geelen, Yvonne Blokker en Jeroen van der Maat. © ADR

Zij stapten over naar een beroep waar ze staan te springen om mensen

In steeds meer beroepen is een structureel tekort aan personeel, waardoor werkgevers vaker genoegen moeten nemen met mensen zonder relevante werkervaring of opleiding. Zo staat het aantal niet vervulde vacatures op een historisch hoogtepunt: 262.000, volgens het CBS.

Alina Borovitskaya 03-02-19, 18:00

,,Als je van loopbaan wil veranderen, dan is dit absoluut de tijd voor,” vertelt loopbaancoach Marrie Rietveld. In haar praktijk merkt ze dat klanten steeds vaker een carrièreswitch willen verkennen. ,,Als je toch al speelt met de gedachte, ga het onderzoeken. Nu heb je de grootste kans dat je iets vindt.”

Natuurlijk is het niet zo dat werkgevers in elk beroep staan te springen om personeel. Maar het aantal beroepen waar de arbeidsmarkt krap is, breidt de laatste twee jaren enorm uit, vertelt Rob Witjes. Hij is arbeidsmarktspecialist bij UWV. Volgens de laatste cijfers kampen al meer dan de helft van de beroepsgroepen met hevige personeelstekorten. Een redelijke kans dus dat jouw droombaan daar ook tussen staat.

De zorg, het onderwijs en de horeca zijn voorbeelden van sectoren met grote tekorten. Drie recente switchers delen hun verhalen. Hoe zij hun twijfels hebben overwonnen, dankzij de situatie op de arbeidsmarkt.

Wie: Jeroen van der Maat (39)
Switch: van specialist bij een verzekeringenafdeling naar kok bij Eetatelier in Houten van de stichting Reinaerde
Wanneer: april 2018
Grootste twijfel: Is het realistisch om van mijn hobby een carrière te maken?

,,Al jarenlang ben ik met eten en drinken bezig. Horecabeurzen hebben altijd mijn aandacht, kookwinkels zijn net speelgoedwinkels voor mij. Een paar jaartjes terug ben ik een kookclub gestart. Onder de leiding van twee chefs maakten we met zijn tienen één keer per kwartaal een 4-gangen diner.

De grote vraag voor mij was: ‘Kan ik met deze passie ooit het roer omgooien en er een betaalde baan van maken?’ Mijn familie adviseerde me om in de verzekeringswereld te blijven. Maar als ik aan de horeca dacht, ging ik helemaal bruisen. Overigens las ik in veel vakbladen dat er een tekort aan koks was en hebben meerdere mensen in mijn omgeving een nieuwe stap in hun carrière gezet. Zo kwam ik in een positief gedachtepatroon terecht.

Samen met een loopbaancoach ben ik mij gaan focussen op de horecabranche. Bij voorkeur in combinatie met maatschappelijk zinvol bezig kunnen zijn, want dat miste ik in mijn vorige baan. Mede door de ervaring die ik heb met mijn geestelijk gehandicapte broer, dacht ik aan bijvoorbeeld werken met mensen die een afstand tot de arbeidsmarkt hebben.

Het lukte al bij mijn tweede sollicitatie bij de stichting Reinaerde. Zij boden mij uiteindelijk een contract voor onbepaalde tijd aan en een volledig betaalde opleiding tot kok. Toen ik dat hoorde, dacht ik: ‘het is nu of nooit’. Veiliger dan dit kon ik mijn overstap niet maken.

Ik geniet enorm van het werken bij het Eetatelier. Zo bak ik meringues, die bij ons op het menu staan, thuis op mijn vrije dag af. Maar het is ook een behoorlijke verandering om een baan, waar ik op een stoel achter een beeldscherm zat, in te ruilen voor de combinatie van de hele dag staan koken en mensen met een beperking te begeleiden en naar een hoger niveau te helpen. Wanneer het restaurant vol zit en een van mijn collega’s extra aandacht nodig heeft, kan dit een uitdaging zijn. Dan merk ik dat de horeca in combinatie met de zorg ook nog wel wat extra handjes kan gebruiken.”

Wie: Yvonne Blokker (38)
Switch: van medewerker reisbureau naar verzorgende IG bij De Zorgcirkel
Wanneer: oktober 2018
Grootste twijfel: Hoe moet ik me omscholen, werken en voor kinderen zorgen?

,,Ik wilde al van kindsaf in het ziekenhuis werken. Mijn moeder werkte in de thuiszorg en van haar kreeg ik veel mooie verhalen mee. Maar op advies van mijn vader heb ik de opleiding HBO Communicatiewetenschappen gedaan. Zo kwam ik eerst bij de Rabobank terecht. Daarna trouwde ik en kreeg ik snel kinderen. Flexibiliteit in mijn rooster stond daardoor voorop. Daarom heb ik twaalf jaar aan mijn deeltijdfunctie bij het reisbureau Corendon vastgehouden. Ik vond het werk fijn, maar het was geen droombaan. Ik miste de voldoening en het persoonlijke contact met mensen.

Om naar de zorg te switchen, moest ik een opleiding volgen. Omscholen kost gauw 3.000 euro per jaar en je bent er drie jaar mee bezig. Met drie kinderen zou ik me dat nooit kunnen veroorloven.

Dit jaar hoorde ik dat er een tekort is aan zorgpersoneel. Ook zag ik in de stadskrant opeens veel zorgvacatures. Daar stond ook een advertentie van De Zorgcirkel, een bedrijf in de buurt, dat een innovatief project was begonnen met de omscholing naar de zorg.

Ik heb gesolliciteerd en kreeg al in het eerste gesprek te horen dat ik aangenomen was. Het aanbod was: een contract voor twee jaar en een betaalde praktijkopleiding tot verzorgende IG 1 dag per week. Ik vond dat ineens erg snel gaan. ‘Ga ik hiervoor echt mijn veilige coconnetje verlaten?’, dacht ik. Dus heb ik eerst aanvullende gesprekken gevoerd. Het stelde mij gerust dat als ik de opleiding niet zou halen, ik niet verplicht ben om het terug te betalen. Ik wil straks niet met schulden zitten.

Ik hakte de knoop pas door toen mijn nieuwe werkgever zwart op wit had beloofd flexibel met mijn rooster om te gaan. Zo kunnen mijn man en ik de kinderen nog managen. De zorg gaat namelijk 24/7 door en hij werkt ook wisseldiensten.

Financieel ben ik er wel op achteruitgegaan. Ik verwacht dat dit tijdelijk is en we kunnen het opvangen. Mijn kinderen hoeven niet alles nieuw. Een tweedehands boek leest ook.”

Wie: Rinia van Geelen (43)
Switch: van controller bij een kledingketen naar kinderdagverblijfmedewerker bij De Kleine Wereld in Amsterdam
Wanneer: september 2018
Grootste twijfel: Ben ik niet te oud om het roer om te gooien?

,,Dat mijn droombaan werk met kinderen was, merkte ik al toen mijn zoontje naar zijn kinderdagverblijf ging. Er is niets mooier dan dat je onderdeel mag zijn van hoe zo’n klein leventje ontwikkelt. Maar toen sloot het ene kinderdagverblijf na het andere. Er was duidelijk geen baanzekerheid. Daarom durfde ik de switch toen niet aan.

Ik had me er al bij neergelegd dat ik mijn kans had gemist. Wie wil nou een dure veertiger aannemen? Ik heb twee kinderen en veel vaste lasten.

Maar dit voorjaar begon mijn mailbox te barsten met vacatures voor kinderdagverblijfmedewerker, vaak met een betaalde praktijkopleiding erbij. Ik besloot om het te proberen maar dacht dat ik nooit aangenomen zou worden. Ik was heel verbaasd toen ik een uitnodiging en vervolgens een aanbod al tijdens mijn eerste sollicitatie kreeg.

Eerst twijfelde ik of ik het moest doen. Zou ik de opleiding aankunnen? Ik was al twintig jaar uit de boeken. Kan ik dit met mijn kinderen combineren? Maar toen het bleek dat ik netto hetzelfde ging verdienen en mijn zus beloofde om structureel met de kinderen te helpen, heb ik getekend. De houding van het bedrijf hielp ook. Ze hebben nooit aan mij getwijfeld. Zelfs toen het bleek dat ik mijn mbo-diploma kwijt was.

Achteraf zie ik dat ik het piekeren over mijn leeftijd niet hoefde. In mijn omscholingsklas zit zelfs een man van 61. De opleiding vind ik natuurlijk wel pittig, een driejarig programma is gepropt in een jaar. Als ik in de stress schiet, doe ik wat ik mijn zoon ook heb aangeleerd: diep ademhalen, een lijstje maken en afvinken.”