Zij werden gekozen voor die ene droombaan. Maar is dat echt zo geweldig als het lijkt?

Chrissy Ryan (26) - ‘barefoot book seller’ bij een resort in de Malediven
Wie droomt er op een druilerige dag niet van om zijn baan op te zeggen en naar een tropisch eiland te verkassen? Vorig jaar bood een resort op de Malediven iemand die unieke kans. Ze zochten een boekenliefhebber om het boekenwinkeltje te runnen. Chrissy: ,,Ik werkte als marketing manager bij een uitgeverij in Londen toen ik de vacature van Ultimate Library zag om een boekenwinkel te runnen op de Malediven. Ik was blij met mijn baan, maar het was ook erg stressvol. Ik dacht: waarom niet? Ik had nooit verwacht dat ik daadwerkelijk door het sollicitatieproces zou komen. Het klonk eigenlijk ook te mooi om waar te zijn. Bij het tweede gesprek begon ik pas te realiseren dat dit wel eens echt zou kunnen gebeuren. Voordat ik het wist was ik aangenomen en waren mijn vluchten geboekt.’’

,,Ik run dus, letterlijk op blote voeten, de boekenwinkel van het Soneva Fushi Resort. Daarnaast geef ik boekenadvies aan gasten en organiseer ik evenementen. ’s Middags is de winkel een paar uur dicht en dan ga ik vaak snorkelen, duiken of zelf een boek lezen in een hangmat op het strand. Soms mis ik de drukte van de stad wel, maar wat ik ervoor terug heb gekregen is het meer dan waard.’’

,,Eenzaam ben ik niet. Je woont met je collega’s, dus je bouwt best intense vriendschappen op. Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden, maar ik heb hier gelukkig veel leuke mensen om me heen. Ik heb eigenlijk ook nooit een rotdag. Er komen steeds weer nieuwe gasten, dus je ontmoet continu nieuwe mensen.

Om dit te doen, moet je wel het soort persoon zijn dat alles kan achterlaten en er helemaal voor wil gaan. Je moet je afvragen of je op een kleine plek kunt wonen met al je collega’s. Je kunt niet zomaar naar een café in de stad of naar de bios met vrienden. Het is dus belangrijk om verder te kijken dan de romantische kant.”  

Als ik zelf naar een pretpark ga, kijk ik wel anders naar de attracties. Als je weet hoe het achter de schermen gaat, is het toch minder betoverend. Maar ik probeer ook te leren van onze ‘conculega’s’. 

Als tip zou ik meegeven dat je je, voordat je solliciteert, moet afvragen wat je belangrijk vindt en waar je energie van krijgt. Ik heb gekeken of deze dingen terugkwamen in de vacature en daar ook op doorgevraagd in het sollicitatiegesprek. Als je bij het lezen van de vacature je mondhoeken al omhoog voelt trekken, weet je dat het goed zit.’’

Een baan waarbij je de hele dag omringd wordt door chocolade en nog betaald wordt om het te proeven ook? Mariska wist niet hoe snel ze moest reageren op deze droombaan voor chocoholics. ,,Ik ben altijd al een chocolade-freak geweest. Chocola is echt heilig voor mij, dus wat dat betreft is het zeker een droombaan. Als kwaliteitsmanager ben ik verantwoordelijk voor alles wat bij de kwaliteit van de chocola komt kijken. Ik moet ervoor zorgen dat we voldoen aan alle regels en certificeringen, ik doe hygiënecontroles en ja, ik moet de chocola ook proeven. 

We krijgen de chocola hier vloeibaar binnen en daar maken wij munten, reepjes en figuurtjes van. Ik moet dus checken of de structuur goed is en of er geen gekke smaak aan zit. Ik loop rond en neem af en toe een hapje, maar het is niet zo dat ik de hele dag met bergen chocola voor mijn neus zit. 

We moeten natuurlijk aan regels voldoen en die moet ik zo werkbaar mogelijk maken. Ik houd ervan om me vast te bijten in wetteksten en die begrijpelijk te maken voor de mensen op de vloer, dus ook dat aspect vind ik heel leuk. 

Soms ben ik wel een beetje chocolade-moe. Onlangs hebben we een aantal testen gehad waarvoor we veel moesten proeven. Toen was ik er om 11.00 uur ‘s ochtends al helemaal klaar mee. Gelukkig is dat niet zo vaak. Ik kan me niet voorstellen dat ik chocola ooit beu zal zijn.” 

Dit artikel verscheen eerder op 14 april 2020 op deze website.

Benieuwd hoe het eraan toe gaat in de chocoladefabriek? Mariska legt het hier uit: