Een ervaring rijker, een schat aan fotografietips van documentairefotograaf Chris de Bode, maar vooral ook een andere kijk op de wereld. Dat hield Merel van den Enden (22) over aan een reis naar Mozambique. Voor stichting Save the Children mocht ze naar het Afrikaanse land afreizen om daar kinderen in hun droomwereld te fotograferen.

Na eerst een droomfoto van zichzelf te hebben ingestuurd, waarop een roze olifant te zien is, moest ze met negen anderen een foto-opdracht in Den Haag uitvoeren. ,,Ik maakte een foto van een meisje dat graag journalist wil worden. Ik heb haar dus gefotografeerd tussen twee mensen in terwijl ze een interview afneemt." En dat bleek de prijswinnende foto.

Helemaal toeval is dat niet, want Merel loopt al sinds haar tiende met een camera rond, heeft een jaar aan de Kunstacademie gestudeerd en haar vader 'doet ook wel wat met fotografie'.

Gevaarlijk
Eigenlijk zou ze al een jaar eerder naar Ethiopië afreizen, maar dat land werd als te gevaarlijk bestempeld. Daarom werd Mozambique als nieuwe bestemming gekozen. Toch moesten ook voor dit land de nodige maatregelen worden genomen. ,,Ik heb een veiligheidstraining moeten doen. Bijvoorbeeld wat je moet doen als er een overval gepleegd wordt, dat je niet in het donker over straat moet en niet met opzichtige sieraden rond moet lopen. Praktische zaken die voor de hand liggen, maar toch fijn zijn om even te herhalen voor jezelf."

Ondanks die voorbereiding was er bij binnenkomst in Mozambique wel sprake van een cultuurshock: ,,het straatbeeld, de mensen, de huizen, de wegen zijn heel anders. En de temperatuur was een graad of 35 verschil.", zegt Merel.

Toch kwam de grootste shock in de eerste kliniek waar de 's-Gravenzandse 'aan het werk moest'. ,,Dat was een kliniek waar acuut ondervoede kinderen worden opgevangen. Dat is wel even 'in your face'. De beelden kennen we allemaal wel, maar dan sta je er ineens tussen en kijk je de mensen in hun ogen. Die kinderen zijn helemaal uitgemergeld en hebben een opgezwollen buikje, schrijnend. Je staat dan echt met een mond vol tanden, je voelt je even helemaal leeg. En dan denk je: 'ik moet hier foto's van maken, maar hoe dan? Ik moet dit even op me in laten werken'. Je bent mens én fotograaf, maar je moet eerst even contact maken en niet meteen binnenkomen als ramptoerist en beginnen te klikken als een malle. Dus uiteindelijk maak je een praatje, leer je elkaar een beetje kennen en vraag je of je wat foto's mag maken."