In haar onderzoek keek zij naar de rol van leraren en klasgenoten bij pesten. Opmerkelijk was dat pesten heel subjectief is. Oldenburg: ,,Een kind kan voelen dat het gepest wordt, terwijl zijn klasgenoten of docent dat helemaal niet zo zien. Het is dan ook lastig om dat goed op te pikken.'' Kinderen die gepest worden, praten daar volgens de onderzoekster weinig over. Ze schamen zich en kruipen in hun schulp. ,,Dus als een kind wel naar je toekomt, neem de gevoelens dan ook serieus.''

Een andere veel gemaakte fout is dat docenten en ouders vaak verzanden in een welles-nietes verhaal. ,,Logischerwijs willen ze dan precies weten wat er gebeurd is tussen kinderen. Maar dat is vaak helemaal niet zo duidelijk. Het is beter als die hele discussie achterwege blijft en dat de focus ligt op het gevoel van onveiligheid van het kind dat zich gepest voelt.''

Maar wat als een kind niet wil praten. Hoe kom je er dan achter wat er aan de hand is? Want maar liefst twintig procent van de kinderen in Nederland geeft zelf aan dat ze gepest worden of zijn. ,,Er zijn verschillende signalen die wijzen op pesten. Kinderen zijn bijvoorbeeld regelmatig spullen kwijt - broodtrommels die verdwijnen, tassen die spoorloos zijn - een kind is stiller dan normaal of is teruggetrokken. Neem dit serieus.'' Een zelfdoding zoals afgelopen week in Heerlen op een middelbare school is echter heel uitzonderlijk. ,,Maar het laat wel zien hoe diep het bij sommige kinderen zit.''

Simpelweg met alleen de kinderen praten, is niet afdoende, stelt Oldenburg. ,,Het is juist goed om de hele groep erbij te betrekken. De sfeer is belangrijk in de klas. Er moet een positief klimaat zijn.'' 

Het is overigens niet Oldenburgs bedoeling om kritiek te leveren op docenten. ,,Die staan al onder een immense druk omdat ze zoveel op hun bordje hebben. Ik denk dat ze in de lerarenopleiding wel meer aandacht aan pesten moeten besteden. Daar wordt gewoon nog te weinig tijd voor genomen.''