,,Kom even zitten”, zei mijn vader. Hij wees naar de tv. Daarop hotsebotsten mannetjes op fietsen over een weg vol met kuilen, scheuren en kasseien die er ooit door de Romeinen in waren gesmeten vanuit een helikopter. ,,Dit,” fluisterde mijn vader alsof hij me betrok in een geheim complot van bankhangers, ,,Is de Ronde van Vlaanderen. De mooiste koers die er bestaat.”

De daaropvolgende uren keken we naar een kopgroep met Jacky Durand en Thomas Wegmüller. Soms reed de ene op kop, soms de andere. In de achtergrond keek een horde Belgische favorieten elkaar het licht uit de ogen. Er gebeurde hoegenaamd niks, maar mijn vader werd steeds euforischer. ,,Kijk dan!” riep hij.
Ik keek.
Maar ik zag het niet.