Door Daan Hakkenberg

De confettikanonnen spuwen welig, maar de prosecco spuit maar matig op Piazza Duomo bij het slotakkoord van de Giro in wintertijd. Links van de in het roze gehulde Brit Tao Geoghegan Hart staat Wilco Kelderman, rechts zijn Australische Sunweb-ploegmaat Jai Hindley en even verderop de enorme witte kathedraal van Milaan. Maar veel is anders bij een Giro in coronatijd. Al is het maar omdat het volledige plein is afgezet en het publiek ontbreekt. ,,Het is raar dat je er alleen staat te vieren”, zegt Kelderman even later. ,,Maar dat maakt mijn gevoel er niet minder om. Het podium halen in een grote ronde is waar ik van droomde.’’

Voor het weekeinde had het er alles van weg dat Wilco Kelderman de Giro d’Italia zou winnen. En toch was hij in Milaan verre van aangeslagen. Want voor zijn gevoel verloor Kelderman niet zozeer de Giro, hij vervulde met zijn podiumplaats een langgekoesterde wens. Op exact dezelfde plek waar Tom Dumoulin drieënhalf jaar geleden in het roze een hoogtepunt in het Nederlandse wielrennen beleefde, vierde hij zijn eigen bescheiden feestje.