Na 20 jaar en 133 zeges is het klaar voor Alejandro Valverde (42), 'El Imbatido' stopt, met een waanzinnige erelijst

133 overwinningen, waaronder 4 monumenten, een wereldtitel en een grote ronde. Het is geen wonder dat de lijst aan prestaties van Alejandro Valverde een aparte Wikipediapagina heeft gekregen. Want na ruim 20 jaar op de professionele fiets, ontelbare demarrages, talloze pensioen-aankondigingen en minstens 300 columns van Thijs Zonneveld is er veel moois om op terug te kijken.

In zijn jonge jaren kreeg Valverde de bijnaam ‘El Imbatido’. Omdat hij vrijwel overal won waar hij aan de start verscheen, werd hij gezien als ‘de ongeslagene'. Ook in zijn profloopbaan deed hij die naam alle eer aan.

De eerste keer dat Valverde zich op het grootste toneel liet zien was in zijn geliefde Vuelta - de ronde die hij 16 keer startte, 14 keer uitreed en één keer won. In 2003 pakte hij op indrukwekkende wijze zijn eerste etappezege, eindigde hij als derde in het algemeen klassement en wist de wielerwereld: oppassen voor die Spanjaard. Nog datzelfde jaar greep hij zilver op het WK. Op dat moment was Tadej Pogacar vier jaar, Remco Evenepoel drie.

In 2005 reed Valverde in de eerste bergetappe van de Tour de France alle favorieten los, om vervolgens Lance Armstrong te verslaan in een sprintje dat bekend zou komen te staan als een 'typsiche Valverde-sprint'.

Zo'n sprint, bergop met een klein groepje, daarin excelleerde de Spanjaard als geen ander. Keer op keer was hij als een duveltje uit een doosje opeens vooruit, en niemand die hem kon volgen. En dat deed hij talloze keren in de jaren daarop volgend.

In 2008 startte Valverde als een van de favorieten aan de Tour de France. Al direct in de eerste etappe greep hij door in de slotkilometer bergop weg te springen bij zijn concurrenten op kenmerkende wijze de gele trui. Ondanks twee etappezeges moest hij het doen met een achtste plaats in het algemeen klassement.

Maar de mooiste? In 2012 durfde hij voor het eerst eens te zeggen: ‘dit was mijn mooiste’. Het was na zijn schorsing van twee jaar voor zijn betrokkenheid bij de dopingzaak rond Eufemiano Fuentes. De Murciaan, die overigens nooit heeft toegegeven de regels te hebben overtreden, keerde in de Tour de France terug op het allerhoogste podium door op magistrale wijze de zege in de 17de etappe op de Peyragudes te grijpen.

Na zijn schorsing won Valverde twee keer Luik-Bastenaken-Luik en vier maal (op rij) de Waalse Pijl. Maar één race wilde maar niet lukken: het WK. Hij had al zes keer op het podium gestaan, maar die regenboogtrui bleef lang buiten bereik. Tot 2018. De reeds 38-jarige Valverde bleef over in een klein groepje met onder anderen Tom Dumoulin, en behaalde daar wat hij sindsdien zijn mooiste zege vindt.

Natuurlijk kwam de sleet er een beetje op bij Valverde, zijn explosiviteit werd minder en dus won hij ook minder vaak. Na zijn wereldtitel bleef het bij een Spaanse kampioenschap, etappes in de Vuelta en de Dauphiné en wat kleinere zeges. Maar hij werd ook nog tweede in het eindklassement van de Vuelta, de Ronde van Lombardije, Strade Bianche (achter de dan 23-jarige Pogacar) en ‘zijn’ Waalse Pijl. Ereplaatsen waar flink wat renners in hun hele loopbaan niet bij in de buurt komen.

Na zijn wereldtitel, en ook daarvoor al, kreeg Valverde vaak de vraag die alle wielrenners van boven de 32 krijgen: wanneer ga je met pensioen? Ook voor onze camera werd het gevraagd:

De laatste jaren hebben we nog extra kunnen genieten van Alejandro Valaverde, omdat Movistar meerdere seizoenen een Netflix-filmploeg mee liet lopen, die de complete chaos achter de schermen van de Spaanse ploeg vastlegde. En Valverde, die in de documentaire El Día Menos Pensado niet veel woorden nodig heeft en duidelijk de baas van de ploeg is, groeide alleen maar in populariteit.