Het had die nacht geregend. Van het weiland was niets meer over. Het gras was vertrapt door duizenden toeschouwers, kapotgereden door honderden banden. Ergens midden in de modderpoel stond een man met grijs haar en laarzen tot zijn knieën. Af en toe kwam er iemand naar hem toe om te vragen of hij écht Raymond Poulidor was. Dan knikte hij en zei iets vriendelijks terug. Maar hij was er niet als oud-wielrenner of icoon. Hij was er als opa. Hij kwam kijken naar zijn twee crossende kleinzonen. Toen de jongste voorbij kwam, een ventje van een jaar of twintig, blonk hij van trots. Zachtjes zei hij: ,,Die wordt zoveel beter dan ik ooit was.”