Dit moet je weten over de finale

Antoine Griezmann. Die is zo scherp als een mes zagen we op de persconferentie vooraf toen hij de Belgische doelman Courtois van repliek diende na diens kritiek op de speelwijze van de Franse ploeg. Bovendien: de topscorer van het afgelopen EK (zes doelpunten), schitterede nog niet per se op deze eindronde (drie goals). De finale is een mooi podium om dat wel te doen.

Dan denken we direct terug aan de mooie zomer van 1998 toen de beide landen elkaar troffen in de halve finale van het WK van dat jaar. Bij Kroatië toen: Robert Prosinecki, Davor Suker en Zvonimir Boban. Maar het zou de wedstrijd worden van Lilian Thuram. De rechtsback die nooit scoorde voor Frankrijk. Behalve dan dus in die wedstrijd. Over pieken gesproken.

Een paar keer dit toernooi al was Kroatië dood en begraven. Het overleefde twee strafschoppenseries en een spannende verlenging tegen Engeland maar het sobere kwaliteitscollectief van Frankrijk zal toch teveel van het goede zijn. En zeg nou zelf: We gunnen die strijders op voetbalschoenen alles, maar in breder historisch perspectief zou het toch wel wat vreemd aan doen als Kroatië in het rijtje van wereldkampioenen terechtkomt.

Frankrijk en Kroatië zijn niet de landen die ons dit toernooi de mooiste wedstrijden hebben voorgeschoteld. En WK-finales zijn nu eenmaal vaak een zenuwachtig gedoe en weinig amusant. Niet gek: Geen enkele speler speelt vanavond niet de belangrijkste wedstrijd uit zijn leven.

Zelfs de Servische tennisheld Novak Djokovic is vandaag een beetje voor Kroatië. Omdat hij, zo zegt hij zelf, immers gewoon in hetzelfde land is geboren als de spelers. Het bracht ons op de vraag: wat als Joegoslavië nou nog gewoon één land was. Dan had dit elftal (Oblak, Vrsaljko, Milinkovic, Vida, Kolarov; Matic, Pjanic, Modric, Rakitic; Dzeko, Mandzukic) niet misstaan vandaag. Sterker. Ze hadden misschien wel (nog) meer kans gehad om uiteindelijk wereldkampioen te worden.