Groenen schiet Oranje na thriller naar historische WK-finale

Zondag tegen VSDe voetbalsters van Oranje hebben het geflikt. De Leeuwinnen strijden zondag in Lyon voor de wereldtitel tegen de Verenigde Staten. In het Stade de Lyon waar vanavond Zweden na verlenging met 1-0 werd verslagen. Met Jackie Groenen en keeper Sari van Veenendaal als Oranje-helden.

Daniël Dwarswaard 03-07-19, 23:38 Laatste update: 04-07-19, 01:23

Door Daniël Dwarswaard

De oneindige schreeuw van geluk. De lach van Jackie Groenen, die altijd zo vast op haar gezicht staat, maar nu nog uitbundiger dan ooit. Het is Groenen, die innig knuffelt met Shanice van de Sanden. Ze heeft Nederland net naar de WK-finale geleid. Met een prima schuiver in de onderhoek. Juist Groenen, misschien wel de meest constante van het stel. Matigjes begonnen aan het toernooi, maar nu de grote vrouw.

Zie de gespannen kopjes bij Oranje zo vlak voor de verlenging. De laatste groepsknuffel waarin aanvoerder Sari van Veenendaal de zoveelste motivatiespeech van het toernooi eruit schreeuwt. Het besef dat er een gigantische kans ligt om voor de zoveelste keer historie te schrijven. Nog één keer moeten de reserves in de lichamen worden aangesproken. Het lukt, in de verlenging is Nederland beter en zijn de eerste reguliere negentig minuten vergeten.

Toen eerder in deze krant de vijf factoren van het Nederlandse succes op dit WK op een rij werden gezet, stond daar niet voor niets het woordje ‘geluk’ bij. Zo kun je het moment na een minuut of zestig wel noemen toen de Zweedse Nilla Fischer na een afgeslagen corner op de paal schoot. Maar hé, pech kent Oranje dus óók. De kopbal van Vivianne Miedema op de lat als bewijs.

Niemand bij Oranje die er aanvankelijk bovenuit stak. Niemand die Nederland flair gaf. Al ging het dit toernooi dus al zo vaak goed zo die échte overtuiging. De andere kant: dat zijn wel de kenmerken van een toernooiploeg.

Lieke Martens scoorde in de achtste finales tegen Japan twee keer. Maar verder was het niet de Martens die we kennen van het EK 2017 toen ze de beste speelster van de wereld werd. Worstelend ook steeds met die teen die steeds zo’n pijn deed. Trainen? Nee, het was vooral sparen. Om tijdens de wedstrijd met pijnstillers door te bijten. Op adrenaline, zoals ze eerder zelf ze. Maar vanavond was het na de eerste helft weer niet swingend, duidelijk gehinderd door haar pijnlijke voet. De wissel in de rust voor Jill Roord was veelzeggend.

Wat we te zien kregen qua voetbal? Belabberd weinig. Het contrast met die andere halve finale tussen Engeland en de Verenigde Staten is angstig groot. In tempo, in energie, in techniek. In alles eigenlijk. Het was wel weer veel van hetzelfde van Oranje voor rust in dit toernooi. Dat wil zeggen: niet bepaald overtuigend en flitsend voetbal. Nederland versloeg tegenstander Zweden twee jaar terug op het EK in eigen land met energie en enthousiasme.

Dat was vanavond in het imposante Stade de Lyon, onder een heldere Franse lucht, ver weg. De zwoele zomeravond inspireerde blijkbaar niet bepaald. Het was vooral saai in de reguliere speeltijd. Of waren het de zenuwen die een rol speelden? Zowel Nederland als Zweden begonnen als outsiders aan dit toernooi, tevreden allebei met het olympische ticket dat ze dit toernooi al afdwongen. De Scandinaviërs waren aanvankelijk het minst slecht.

Vooraf was het vooral gegaan over Shanice van de Sanden. De excentriekeling die het toernooi begon als sterspeelster, maar eenmaal in de spotlights dichtklapte. Bondscaoch Sarina Wiegman steunde haar steeds openlijk. Met woorden en daden. Tot vanavond toen Lineth Beerensteyn mocht starten. In de stad Lyon nog wel waar Van de Sanden woont en voetbalt.

Ze kwam tóch nog, twintig minuten voor tijd. Onder luid gejuich van de vele Franse fans in het stadion. Meteen wat vleugjes energie in de wedstrijd gooiend. En in de slotminuten nog bijna de winnende makend. Die eer was in de verlenging aan Groenen.