Wiegman had haar tactische plan gewijzigd voor het treffen met topfavoriet. Linksback Merel van Dongen moest plaatsmaken voor de fysiek sterke Anouk Dekker en aanvaller Lineth Beerensteyn opereerde vanuit de as in plaats van op de vleugel. Wiegman: ,,Met de snelheid van Lineth konden we de Amerikanen in het centrum pakken. Op hun backposities had dat weinig zin, die speelsters zijn namelijk ook erg rap. We speelden over het geheel wat verdedigender dan in eerdere wedstrijden. Dat was ook wel nodig tegen de VS.”

Haar plan pakte redelijk uit, oordeelde Wiegman zelf. ,,Verdedigend stond het goed, maar we kwamen niet aan aanvallen toe. Echt uitgespeelde kansen hebben we dan ook niet gehad. Maar goed, tot die penalty kon het nog alle kanten op, dan kan je ‘m nog gewoon winnen ook. De achterstand was een mokerslag. Daarna zetten we nog even aan en in de slotfase moesten we natuurlijk meer risico nemen. Toen werd het wel een gatenkaas achterin.”

Desalniettemin kon Wiegman vrij snel na de wedstrijd de prestatie van haar ploeg op het WK al op waarde schatten. ,,Of ik nu trots ben? Dat was ik voor de wedstrijd ook al. Kijk, je speelt de finale om die te winnen. Maar Amerika was de betere en won dus terecht. De teleurstelling is er wel, maar ik ben ook enorm trots. Hoe je het ook wendt of keert, in 2009 plaatsten we ons pas voor het eerst voor een EK. In 2013 volgde het eerste WK, twee jaar geleden wonnen we het EK in eigen land en dan nu de WK-finale.”

Nederland leefde enorm mee met de voetbalvrouwen en dat merkte Wiegman en haar ploeg ook aan de belangstelling van de pers. ,,We moesten wennen aan de impact van de media aan het begin van het toernooi, ja. Hier hebben we wel wat gesprekken aan gewijd om zo elkaar te helpen. Maar dat is goed, dat hoort gewoon bij de ontwikkeling door we hebben doorgemaakt.”