‘Ieder huis dat na een dood wordt ontmanteld, is een heiligdom dat wordt platgebombardeerd’

Mijn broers, schoonzus en ik zitten momenteel midden in dit proces. Alles gaat beetje bij beetje en pas als iedereen het ermee eens is en eraan toe is. Het is een zegen dat het huis was afbetaald en we er zo lang de tijd voor kunnen nemen en rekening kunnen houden met de individuele rouwprocessen. Onze ouders zijn samen onverwacht omgekomen. Door het weloverwogen te doen en veel te praten,geven we rustig vorm aan onze nieuwe realiteit en leren we onze ouders postuum nog iets beter kennen…

Mooi geschreven De praktijk is wat heftiger. Als nabestaande wil je niet dat andere (niet betrokken personen) aan spullen van je geliefde komen. Ik geef dan ook het advies om alleen met nabestaanden het huis leeg te maken of er niet bij te zijn als derden ontruimen. Zo blijven er de mooie herinneringen aan je geliefde en zijn/ haar omgeving.

Mijn broer die 1 etage onder mijn moeder woonde zou me bellen wanneer hij ging ruimen. Ik wachten en wachten, toen heb ik maar gebeld. Hij was al aan het ruimen, heeft me nergens in gekend zich dingen toegeëigend die voor mij waren (oké die heb ik dan wel terug) en, maar dat vergeef ik m nooit weer, het voor mij bestemde heilig hart beeld met console en kruislamp gewoon op het groot vuil gegooid, dat vind ik zo erg. Verder heb ik op de valreep nog een paar kleinigheden kunnen redden, meer niet.

Niet haar dood maar mijn moeder ging naar verzorgingshuis lichamelijkheid ging het niet meer maar ze was nog goed gezond geestelijk dat doet pijn als je dan in haar ogen kijkt we hebben gezegd dat we alles op geslagen hebben terwijl we veel weg gedaan hebben (kringloop winkel). Dat doet pijn

Het leeghalen van je ouderlijk huis is geestelijk uitputtend, gelukkig maar één keer hoeven doen, ons voorgenomen niet te gaan zitten met brieven, fotoalbums, toch niet helemaal gelukt, aantal dingen bewaard om uit te zoeken, liggen nu al 12 jaar te wachten, voor de volgende generatie, zullen we maar zeggen.