'Wil iemand mij een verhaal vertellen, dan dwalen mijn gedachten af'

Maakt iemand aanstalten mij een verhaal te vertellen of van zijn visie op de hoogte te stellen, dan dwalen mijn gedachten af. Dat is een van mijn slechtere eigenschappen. Maar ja, weinig mensen hebben nu eenmaal de gave van de beknoptheid. Verhalen duren per definitie te lang.

Zegt iemand: ‘Kijk, het punt is...’ - dan valt er een luik dicht. Vanavond de container buiten zetten. Wat worden er tegenwoordig weinig aardappels geschild. Gevulde koeken. Stromende bergbeken.

Wegwezen.

Ik wil niet weten wat het punt is.

Heel sterk had ik dat met mijn voormalige vrouw, van wie ik niettemin jarenlang veel heb gehouden. Dan begon ze over planningen die ze in haar hoofd had en fláts... het luisteren stopte. Dat was geen besluit, het gebeurde. En als je iets niet hoort, kun je ook niet weten dat je had moeten luisteren. Wat kon ik eraan doen?

Dan wist ik op zaterdag niet dat we een nieuwe driezitsbank gingen bekijken bij Leen Bakker. ‘Daar hebben we het over gehad! Je vond het goed!’

Maar het dieptepunt is als iemand z’n dromen vertelt. Zo verdomde saai. In boeken sla ik de fragmenten over dromen altijd over.

Laatst droomde ik dat ik een groep dementerende bejaarden moest rondleiden in een condomerie. Ze vergaten steeds waarom we er waren. Dat legde ik uit, ze knikten en kwijt waren ze het weer. Een vrouw met een grijs permanentje hield me een roze geribbeld exemplaar voor. ‘Wat is hiervan de bedoeling, meneer?’

Een man in driedelig pak: ‘En de maatschappelijke relevantie?’

Ik weet waar die droom vandaan kwam: mijn moeder, die anno 2018 twaalf jaar dement is. Op een oudejaarsavond haalde ik haar op uit het verzorgingshuis.

Ze had twee bezigheden: kruiswoordpuzzels invullen en tv-kijken met de ondertiteling van Teletekst 888 (ze is nogal doof). Het werd ditmaal tv-kijken.

Bij de reclame was geen ondertiteling. Dan werd ze boos, pakte de afstandsbediening en probeerde 888 in te stellen, wat ze daarmee juist uitschakelde. Dan legde iemand haar - schreeuwend - uit dat er bij reclame geen ondertiteling zit, wat ze uiteindelijk begreep. Vervolgens stelde iemand Teletekst weer in op 888, maar dat maakte haar boos, want dat stond toch al goed? Dan pakte ze de afstandsbediening en stelde 888 in, wat ze daarmee uitschakelde. Inmiddels was het reguliere programma weer begonnen, maar zonder ondertiteling.

‘Jullie snappen er niks van! Geef hier dat ding.’

Bij het volgende reclameblok was ze vergeten dat bij reclame geen ondertiteling zit, waarna de deiningen zich in steeds andere varianten herhaalden. Het werd een bijzondere avond. ,,Goh, lekker verhaal pap’’, zegt dochter Fenna, tegenover wie ik deze herinnering aan het ophalen ben. ,,Beetje lang.’’

Reageren? magazine@persgroep.nl