Crisiskaart maakt verschil tussen leven en dood

"Soms raak ik zo in de put dat ik tegen mezelf zeg: je wordt toch nooit beter, maak er een eind aan. Natuurlijk wil ik niet echt dood. Ik wil alleen dat het lijden stopt. Met die gedachte ga ik naar het spoor. Sinds ik de crisiskaart heb, is dat twee keer gebeurd. Beide keren kwam er iemand naar me toe. Mijn eerste reactie was boosheid, maar daar doorheen kwam het besef: ik moet die kaart pakken en geven. Daarop staat dat ze me niet moeten aanraken, maar rustig met me moeten praten. En ook, wie ze moeten bellen. In mijn geval mijn ouders.''