Laten we Katinka Polderman vragen voor de tekst en de liedjes. Dat leek Jorrit Tamminga een goed idee voor zijn muziektheatervoorstelling Over de beiaardier die in een klok veranderde. Toen de schouwburgen moesten gaan boeken, werd al snel duidelijk dat de cabaretière de afgelopen jaren een naam heeft opgebouwd. Heel Nederland kent haar van het met een Zeeuwse tongval gezongen pie paa pijpen, haal 'm uit je broek. Katinka Polderman - is daardoor het idee - staat voor een avondje gezellig lachen-gieren-brullen. En dat is nu precies wat 'De Klok' niet is. Misschien wordt er gehuild, maar dan niet alleen van het lachen.

We zijn welkom in theater Stefanus in Utrecht. Daar wordt hard ingestudeerd en gerepeteerd voor de eerste try-outs, volgende week in Goes en de première in Utrecht op 24 september. Jorrit Tamminga verzorgt de geluidseffecten achter zijn mengpaneel, Katinka Polderman spreekt en zingt achter de microfoon en meer op de achtergrond zorgen drie muzikanten voor live-begeleiding. Van kartonnen dozen is een metershoge toren gebouwd. Regisseuse Karina Kroft zit achter een tafeltje voor het podium.

Vader Paul en zoon Menno de Nooijer, de Zeeuwse installatie-kunstenaars die al een leven lang vernieuwend bezig zijn op het vlak van fotografie en film, zijn vandaag niet van de partij. Zij zijn bezig met de afwerking van de beelden die ze tijdens de voorstelling op een groot scherm, op de toren en op de acteurs projecteren.

Idee en initiatief voor de voorstelling komen van Jorrit Tamminga (1973). Hij is componist van voornamelijk elektronische muziek en onderwijst Compositie Elektronische Muziek aan het Conservatorium van Amsterdam. ,,Het verhaal van de voorstelling'', zegt hij, ,,is losjes gebaseerd op het leven van mijn vader.''

'Mijn vader', dat is Sjoerd Tamminga (1947-2013). Hij was in Goes vanaf 1977 de vaste bespeler van het carillon in de Magdalenakerk. Hoogtepunt in zijn carrière was Koninginnedag 2009, toen hij bij de viering van vierhonderd jaar Amerikaans-Nederlandse betrekkingen in New York in aanwezigheid van Lou Reed een bewerking van diens klassieker Perfect Day speelde. Vier jaar later volgde een dramatisch slotakkoord. Op 21 mei 2013 beklom hij zijn 'geliefde toren' in Goes voor de laatste keer. In 2015 werd een speciaal voor hem gegoten herdenkingsklok aan het Goese carillon toegevoegd.

De voorstelling vertelt het verhaal van een jongetje dat gebiologeerd raakt door de klokken van het Goese carillon. Hij gaat studeren en wordt de stadsbeiaardier. Na het optreden met Lou Reed in New York wordt de sfeer somberder, in de toren zit een monster hem op de hielen. Dan wordt het stil op het podium.

Jorrit Tamminga: ,,De slechtste mei ooit kon nog somberder worden.'' De stilte daalt neer over het stadje en de bevolking besluit dat er een klok moet worden gegoten met de naam van hun beiaardier erop.

Tamminga: ,,Deze voorstelling is een eerbetoon aan mijn vader. Gek genoeg voelt het vanzelfsprekend dat ik dit doe. Bij het overlijden van zijn ouders speelde mijn vader ook piano en beiaard. Dat hij dat kan, dacht ik toen. Ik weet zeker dat hij blij zou zijn met wat we nu maken.''

Donderdag 7 en vrijdag 8 sept (try-outs), 't Beest Goes, 20.30 uur