Dat ging zo een paar jaar door, vooral in de zomervakanties, vanaf half vijf in de ochtend, totdat ik er genoeg van kreeg om te worden gewekt door dat opvliegende ekstergekras en ik om vier uur opstond, een stoel in het gras neerpootte, en er met mijn geladen luchtbuks op ging zitten wachten. Niet om ze uit de lucht te schieten, want behalve als je een scherpschutter bent, lukt dat met zo’n buks toch niet. Maar om ze de schrik van hun leven te bezorgen. Ze kwamen niet; ze kwamen nooit toen ik er zat en ik zat er drie ochtenden achtereen.