Op de gang beginnen ze direct te kwebbelen. Wie gaat er bij wie spelen? Straks samen naar huis fietsen? Het is net zo rumoerig als altijd, al klinken de stemmen wat gedempter door het stukje stof voor hun mond.

Irritant, dat mondkapje, vindt Olav wel. ,,Als je ademt wordt het heel warm", zegt de tienjarige. Mike haalt zijn schouders op. ,,Je hoeft het telkens maar heel even op. Zó lang loop je niet door de gangen!” Kan wel zijn, maar voor Sepp is dat nog altijd te lang: ,,Je ruikt steeds je eigen adem.” Bente vindt het ook maar niks: ,,Je valt bijna flauw als je hem op hebt!”