Zeeuws meisje doet alles met haar hart

Omdat ze graag verhalen vertelt - zie haar blog zeeuwze.nl - besloot ze de handschoen op te nemen. Hoezo ouderwets, hoezo dichtgeplakt met kranten? Ze zou wel eens even laten zien dat het Zeeuwse meisje anno 2017 echt wel van deze tijd is. Via haar blog kwam ze aan 22 Zeeuwse vrouwen, die graag met haar over het Zeeuw-zijn en het imago van Zeeland wilden praten. De door haar geschreven portretten van de vrouwen bundelde ze in het boek 'Op zoek naar het echte Zeeuwse meisje'. Johan Katerberg fotografeerde de Zeeuwse meisjes in stemmig zwart-wit.
,,Mijn liefde voor Zeeland is heel groot'', zegt Rachelle Verhage in het interview, dat Marloes Matthijssen als introductiehoofdstuk in het boek schreef. Die liefde komt bij alle 'Zeeuwse meisjes' terug. Nadja Stoltink (31) heeft in Vlissingen een kinderkledingwinkel: ,,Een Zeeuws meisje is recht door zee. Altijd eerlijk en maakt niet zo snel een drama van de kleine dingen in het leven.'' Silvia Tichem (42) in Zuiddorpe is vrachtwagenchauffeur en dierenactivist: ,,Zeeuwse meisjes zijn gewend keihard te werken. We zijn geen prinsesjes. Nuchter en altijd lekker direct.''

In het boek komen enkele Zeeuwinnen aan bod, die ook buiten het blogcircuit bekendheid genieten. Zoals de in Goes woonachtige kunstenaar Ineke Otte, zij heeft internationaal succes met haar kleurige sieraden. En journaliste Margot Verhaagen (52) in Middelburg, die in de PZC een rubriek over streekvoedsel verzorgt. Zij woonde een tijd in Delft, in een fijn huis, met goede buren: ,,Toch bleef er echt iets aan mij knagen. Een onderbuikgevoel. Een gemis. Ik wilde elke dag de zee zien. En natuurlijk kan dit ook vanuit Delft, maar daar is de horizon vervuild met hoogbouw. Ik miste de echte zee, met de ruwe pure stranden.'' Connie de Lange (56) runt met haar man Kees restaurant De Vriendschap in Middelburg. Samen stonden zij in 2008 aan de wieg van de Nacht van de Nacht. Zij zegt: ,,Een Zeeuws meisje doet alles met haar hart en heeft een grote lust voor het leven.''
Rachelle Verhage hanteert voor de portretten een vast stramien. Alle vrouwen vertellen over hun geboorteplaats en jeugd, over hun relaties, over hun werk en over Zeeland en 'het Zeeuwse meisje'. Rachelle schrijft zoals ze praat, ze noemt het zelf 'de ultieme Jip-en-Janneketaal'. Fotograaf Johan Katerberg brengt de deelnemers in de meeste gevallen blootsvoets in beeld. Stoer, standvastig, en vooral: hedendaags.