De internationale carrière van de Zoetermeerse kunstenaar Elise Eekhout werd op maandag 30 mei om kwart voor drie ‘s middags geboren. Met een druk op de knop en een pakketje digitale nullen en eentjes richting Wetransfer. Met die 17,6 Mb data zette Eekhout haar eerste stap in de internationale kunstwereld. En dat terwijl ze zelf nog maar een jaar als kunstenaar bezig is.

Bij Eekhout zaten tekenen en schilderen er al vroeg in. Zeventienjarige leerlingen tobben nog wel eens over hun studie, zij wist het wel: de kunstacademie. Daar dachten haar ouders, nuchtere Westlanders, anders over. ,,Dat zagen ze niet zitten. Het was onbekend terrein.” Vier jaar later, ze was inmiddels het huis uit, besloot ze dat alsnog te doen. Ze studeerde in 2002 af aan de kunstacademie in Breda, als grafisch ontwerper. ,,Ik was nog niet klaar om vrij werk te maken. Ik vond het fijn om opdrachten te hebben met kaders waarin je de grenzen kon opzoeken.” 

De nuchterheid van haar ouders zit ook in haar bloed en dat van haar jongere zus en oudere broer. Zus runt een koffietent en broer heeft een bouwbedrijf. Eekhout richtte een eigen grafisch bedrijfje op. ,,De academie was gericht op creativiteit, ik wilde ook weten hoe de zakelijke kant werkt.” Ze besluit pas in 2020 om beeldend kunstenaar te worden. ,,Ik dacht, als ik de kunstkant op wil, kan ik wachten tot ik gepensioneerd ben of ik waag de sprong en dat heb ik gedaan.” 

Maar toen brak de coronapandemie uit. ,,Ik had een plan van aanpak voor exposities en beurzen, dat viel allemaal in het water. Ik ging me verdiepen in social media. Het was een zoektocht, want ik had geen idee.” Maar het pakte goed uit. Op Instagram plaatst ze haar werk en laat nou net een galeriehouder uit India gegrepen zijn door een van haar schilderijen, een doek met mangrovebomen. ,,Ik denk dat het hem aansprak omdat het toch een beetje lijkt op de natuur daar.” 

Zelf naar India gaan, is er door corona niet bij. Haar werk op de post doen ook niet. De kosten zijn torenhoog en er is altijd kans op beschadigingen, legt ze uit. Wat wel kon, was een afbeelding in hoge resolutie sturen. ,,Ze hebben er een mooie replica van gemaakt, ingelijst en prominent opgehangen.” Via videobellen kreeg ze een rondleiding door de tentoonstelling met ook werk van andere kunstenaars. De reproductie van haar schilderij NoMangrove hangt nog deze hele maand in de Raja Ravi Verma Art Gallery in Meerut in India, een stad met meer dan een miljoen inwoners. 

Een contract heeft ze niet. Is ze niet bang dat iemand stiekem meer afdrukken gaat maken? ,,Als ze dat doen en ze verkocht worden is het wel een beetje jammer als ik er niets van te zien krijg. Aan de andere kant gaat het maar om een schilderij en zou het ook goede reclame zijn. Maar ik ga uit van de integriteit van mensen.” 

Het is een revolutionair idee, kunst niet meer tegen gigantische kosten over de wereld verschepen, maar gewoon digitale pakketjes sturen en die musea en galeries laten uitprinten. Maar wie NoMangrove wil zien, kan dat toch het beste doen in haar studio in Waddinxveen. Hoe goed de replica ook is, er is namelijk een verschil met het origineel. ,,Ik werk met bladmetaal op mijn schilderijen. Dat geeft een bepaald effect. Er staan namelijk allerlei teksten op en wat je daarvan ziet is afhankelijk van hoe het licht erop valt. Dat effect heb je bij de replica niet.”