Van alle herinneringen die hij na al die jaren nog heeft, is er één met afstand het sterkst. Terwijl buiten de stad feestviert vanwege de komst van de bevrijders, staat Evert Jan Bosch met zijn moeder in de aula van het Enschedese ziekenhuis Ziekenzorg. Hij is enig kind, 13 jaar oud. Een jongen nog, opgegroeid in een familie van belastinginspecteurs. Voor hem, in de aula, liggen de laatste oorlogsdoden van Enschede onder witte lakens. "We stonden daar samen, en eigenlijk wisten we het al: een van die mensen zou mijn vader zijn. Mijn moeder wilde niet dat al die lakens werden weggetrokken. 'Laat me alleen de schoenen maar zien, dan weet ik genoeg', hoorde ik haar zeggen. Een paar minuten later hadden we zekerheid. Mijn vader was dood."