Dit verpleeghuis in Warnsveld voorkomt isolatie ouderen in tijden van corona door aangepaste bezoekersregeling

Een schrale wind blaast over de binnentuin van ouderenzorgcentrum Den Bouw in Warnsveld. Maar het voelt als een warme huiskamer. Het zonnetje schijnt . Dicht bij één van de ramen van het hoofdgebouw staan comfortabele stoelen, een gedekte tafel en een kan met koffie. Aan de ene kant van dit raam, binnen, zit de 98-jarige mevrouw Achterstraat, terwijl aan de andere kant, buiten, haar dochter Willy Ruegebrink met een kopje koffie aanschuift.

,,Voor zover ik weet is iedereen binnen de familie nog niet ziek geworden’’, vertelt Ruegebrink haar moeder via de microfoon. Die knikt opgetogen. ,,Oh, gelukkig, ik ben heel blij om dat te horen.’’ Het is net een bezoekuur in de gevangenis waar mensen gescheiden door glas, met behulp van een microfoon, de laatste nieuwtjes uitwisselen. Al is de sfeer in de stille binnentuin vooral heel erg rustig.

Directeur Alien Maalderink kijkt met een glimlach toe. ,,Na die verklaring van het kabinet dat de verpleeghuizen moeten worden afgesloten en dat onze cliënten geen bezoek meer mogen ontvangen, hadden meerdere personeelsleden tranen in de ogen. Ik zelf werd er ook emotioneel van. Het bleef in mijn hoofd zitten en die avond kwam ik thuis op dit idee om veilig bezoeken mogelijk te maken. We moesten wel, want deze mensen hebben recht op aandacht.’’

Familie en vrienden kunnen nu dagelijks van 10.00 tot 17.30 uur op afspraak een half uur aanschuiven. De komende dagen zijn al helemaal volgeboekt. ,,Erg prettig vind ik deze gesprekken’’, glundert mevrouw Achterstraat. ,,Mijn gehoor is niet zo goed, maar door de microfoon versta ik mijn dochter nu veel beter dan tijdens normaal bezoek.’’

Het is een welkome afwisseling van haar momenteel eentonige bestaan. ,,Voor mij zelf is het ook heel fijn’’, zegt dochter Ruegebrink. ,,Ik kan haar zelf zien en vaststellen dat het goed met haar gaat en dat ze er goed uitziet. Dat dit kan, vind ik heel belangrijk. Dus petje af dat Den Bouw dit organiseert.’’

Wanneer familie te ver weg woont voor een bezoek van een half uurtje, neemt het personeel die rol soms over. ,,Dat is wel zo handig. Sommige cliënten reageren een beetje jaloers als zij vanwege omstandigheden geen bezoek krijgen’’, zegt Maalderink. ,,Een medewerker van ons in de keuken ging daarom laatst een half uur buiten achter de microfoon zitten om met een bewoner te kletsen. Dat werkte uitstekend.’’

Want volgens Maalderink is in tijden van isolatie cruciaal dat de ouderen hun vaste patronen kunnen vasthouden. Zo drinkt één van de bewoners altijd een wijntje met één van haar vaste bezoekers. ,,Die neemt nu zelf een flesje wijn mee. Wij zorgen voor de wijn van onze cliënt zelf.’’

Tegelijkertijd ziet Maalderink dat de isolatie voor veel van de bewoners eigenlijk een zegen is. Vooral voor dementerende en verwarde ouderen. De verzameling van prikkels die een bezoek oplevert, maakt deze mensen geregeld onrustig.

,,Ze raken bijvoorbeeld uit hun ritme als er opeens iemand binnenkomt. Dat heb je nu niet. Ze hebben daarom een beter ritme, zijn rustiger en zitten beter in hun vel. Ook hoeven onze medewerkers nu minder rekening te houden met randzaken en kunnen ze zich volledig richten op hun cliënten. Wat dat betreft is het interessant om te zien of we door deze crisis lessen kunnen leren over de omgang met deze ouderen voor als de coronacrisis voorbij is.’’